Het is een fase, het is een fase… én wat voor 1! Herkenbaar voor jouw 9-jarige?!

Het is altijd de leukste groep geweest waar ik voor heb mogen staan. Groep 5. Het sfeertje, de leergierigheid, nieuwe leerstof, magische momenten, verwondering, meningsverschillen, groot verdriet (uit het niets), ontploffingen (van het stilste kind van de klas), 30 engeltjes in de klas hebben die thuis draken blijken te zijn…. dat is nou typisch groep 5! Heerlijk toch.

Toen ik voor het eerst voor groep 5 stond had ik geen idee…geen idee dat er zoveel in één jaar kon gebeuren. Want niet alleen qua leerstof gebeurd er veel, vooral in het hoofd van het kind gebeurd er het één en ander. De bekende sprongetjes. Aha momenten, vaak achteraf. Dus dát was het…

Aan de start merk je het nog niet zo. Richting Sinterklaas krijg je de eerste signalen. Worden er vragen gesteld. Niet alleen over Sint, maar ook over de dood, afscheid nemen en vriendschappen. Het brein maakt overuren…gedachten en gevoelens volgen elkaar op…

“wat doet die nou? moet ik dat leuk vinden? en als ik dat niet doe, vinden ze me dan nog wel aardig? hoor ik er nog wel bij? wil ik nog wel met jou spelen of toch liever met de ander? ik voel me vandaag zo verdrietig en ik weet niet goed waarom, als ik ga huilen vinden ze me vast zielig…Juf, waarom doet ze zo gemeen?”

Best grote issues voor kleine kinderen. Hoewel, echt klein zijn ze niet en dat vinden ze vaak zelf ook! Deze ontwikkelingsfase laat dualiteit zien. Ze voelen en vinden ergens iets van…maar wát, dat weten ze nog niet zo goed. Ze willen groot zijn, eigen verantwoordelijkheid, kleine klusjes zonder mama, maar tegelijkertijd willen ze nog klein zijn. Spelen, knuffelen, voorgelezen worden en (meer) samen een activiteit ondernemen. Daar waar jij als ouder dacht, nu krijg ik meer tijd voor mezelf, lijken ze ineens weer meer een beroep op je te doen. Ze voelen namelijk iets…dat tijd eindig is (gevoel van tijdsbesef, leven en dood, eenzaamheid, verloren voelen, afscheid) en dat ook de tijd van spelen en samen dingen doen eindig is…je groeit gewoon door tenslotte. Het ene kind wil niets liever dan al groot en zelfstandig zijn, de ander probeert het nog even vast te houden. Er komen botsingen, ruzies, kritische vragen wat allemaal helpt in het vormen van een eigen mening. Wat vind ik hier nu eigenlijk van en waar hoor ik nu bij?

Bij al deze issues komen gedachten en gevoelens vrij. Het kind kan zich erg eenzaam voelen of juist gefrustreerd. Het ervaart gevoelens die er eerst nog niet zo duidelijk waren. Soms raken ze overspoeld en komt het (thuis) tot een uitbarsting. Juist hierdoor kan het lijken dat je kind al aan het puberen is, maar dat is echt niet zo.

Een directe oplossing is er niet. Ook geen vaste aanpak. Ieder kind is anders en zal ook iets anders nodig hebben van jou als ouder. En zoals alle andere fases in het leven, hoort ook deze er bij en ook deze gaat weer over. Gelukkig maar! We moeten ons er echter wel van bewust zijn dat ze onze hulp hierbij misschien wel nodig hebben. Juist in de omgang met emoties, het reguleren van frustratie en verdriet hebben ze begrip, erkenning en relativering nodig. Help ze te ontdekken welke emotie er nu écht speelt. Is het frustratie of teleurstelling. Verdriet, angst of schaamte.

Herken je je kind in mijn verhaal? Gefeliciteerd! Dan ondergaat uw kind de ontwikkelingsfase zoals ieder kind. Maar maak je je zorgen of heb je het idee dat de zorgelijke gedachten en gevoelens de overhand beginnen te nemen, onderneem dan actie. Praat met de leerkracht(en), vraag andere moeders hoe zij dit ervaren of kom binnenkort naar een ouder workshop over deze ontwikkelingsfase.  Daarin leg ik de ‘waarom’ en ‘wat’ van deze fase uit, kan je ervaringen delen, vragen stellen en ga je naar huis met tips en ideeën hoe jij je kind kunt ondersteunen in deze bijzondere ontwikkelingsfase. Dat is vast een geruststellende gedachte.